مقاله شكافهای فرهنگی و تمدنی در ایران

مقاله شكافهای فرهنگی و تمدنی در ایران

چکیده ای از متن:

فهم‌ عام‌ بطور معمول‌ قبول‌ می‌كند كه‌ بین‌ امر سیاسی‌ و امر فرهنگی‌ رابطه‌یی‌ وجود دارد. برهمین‌ اساس‌ شكل‌ زندگی‌ سیاسی‌، اعم‌ از دخالت‌ در زندگی‌ هر روزه‌ و عملی‌ و رویدادهای‌ سیاسی‌ تا نوشتن‌ درباره‌ آن‌، آشكارا با انواع‌ گفتمان‌های‌ فرهنگی‌ همراه‌ می‌شود. چراكه‌ گفتمان‌های‌ سیاسی‌ خود شكلی‌ از گفتمان‌های‌ فرهنگی‌ است‌ و نمی‌تواند از این‌ حلقه‌های‌ ارتباطی‌ بگریزد. حتی‌ در برهه‌هایی‌ كه‌ بیان‌ سیاسی‌ شكل‌ غالب‌ پیدا می‌كند )مثلاص در آستانه‌ یك‌ انقلاب‌( باز براحتی‌ می‌توان‌ ارتباط‌ بین‌ گفتمان‌های‌ فرهنگی‌ متنوع‌ و گفتمان‌ سیاسی‌ را كشف‌ كرد. به‌ عبارت‌ دقیق‌تر، اگر بخواهیم‌ مقایسه‌یی‌ را بین‌ یك‌ رویداد یا دخالت‌ در امر سیاسی‌ در یك‌ كشور خاص‌ با كشور دیگر قایل‌ شویم‌، باز بحث‌ به‌ شكل‌های‌ متنوع‌ زندگی‌ فرهنگی‌ در دو جامعه‌ كشیده‌ می‌شود.
بنابراین‌ وقتی‌ می‌خواهیم‌ یك‌ انتخابات‌ در فرانسه‌ را با یك‌ انتخابات‌ در ایران‌ مقایسه‌ كنیم‌، خودبه‌ خود این‌ جنبه‌ فرهنگی‌ برجسته‌ خواهد شد.
برای‌ مثال‌ چندماه‌ پیش‌ رفراندومی‌ در فرانسه‌ انجام‌ شد كه‌ طی‌ آن‌ مردم‌ قانون‌ اساسی‌ اروپا را نپذیرفتند. برای‌ اینكه‌ این‌ رفراندوم‌ انجام‌ شود، ماه‌ها بحث‌ جدی‌ فرهنگ‌ درگرفت‌ و درباره‌ اساسی‌ترین‌ نكاتی‌ كه‌ از همراهی‌ كشورها با هم‌ به‌ سوی‌ یك‌ اروپای‌ متحد پدید آمده‌ بود اظهار نظر شد. سوای‌ از نتیجه‌ انتخابات‌، مجموعه‌ بحث‌های‌ انجام‌ شده‌، سبب‌ بازنگری‌ در همه‌ نكته‌ها و سرفصل‌های‌ فرهنگی‌ و سیاسی‌ در فرانسه‌ شد. در جریان‌ این‌ رفراندوم‌، احزابی‌ كه‌ ریشه‌ در جامعه‌ مدنی‌ داشته‌ و بارها در دگرگون‌ كردن‌ شكل‌ زندگی‌ مردم‌ نقش‌ آفرینی‌ كرده‌ بودند، دچار انشعاب‌ شدند، برخی‌ احزاب‌ از راست‌ افراطی‌ و چپ‌ افراطی‌ با هم‌ متحد شدند، رسانه‌ها بطور آزاد این‌ مباحث‌ را در جامعه‌ دامن‌ زدند و فضای‌ مناسب‌ برای‌ برگزاری‌ رفراندوم‌ را فراهم‌ كردند.
در فرانسه‌ بخاطر فضای‌ فرهنگی‌ كه‌ پیشتر پذیرفته‌ شده‌ بود و بخاطر پارادایم‌ سیاسی‌ مورد پذیرش‌ همه‌، یعنی‌ رعایت‌ قواعد بازی‌ و پذیرش‌ مسوولیت‌ شكست‌ هم‌ نظری‌ وجود داشت‌.
حتی‌ احزاب‌ خیلی‌ افراطی‌ راست‌ هم‌ با پذیرش‌ این‌ پارادایم‌ دموكراتیك‌ وارد بازی‌ شدند و در این‌ شرایط‌، اگر كسی‌ به‌ عنوان‌ یك‌ ناظر بی‌طرف‌ این‌ رفراندوم‌ را نگاه‌ می‌كرد متوجه‌ می‌شد كه‌ تنها با یك‌ زندگی‌ سیاسی‌ پیشرفته‌ كه‌ محصول‌ دویست‌ سال‌ تجربه‌ و مبارزه‌ است‌، چنین‌ امری‌ قابل‌ تحقق‌ است‌.
...